Alzo besluit Francois Villon
Zijn testament, berooid en bloot
En hoort ge straks het carillon
Ten teken dat zijn leven vlood
Kleedt u dan in een rouwkleed rood
Want hij zweert bij zijn eigen zaad
Dat liefde schuld heeft aan zijn dood
Als hij dit aards bestaan verlaat

Dit is geen grootspraak van Villon
Men jaagt hem voort als schobbejak
En tussen hier en Rousillon
Is elke struik en elke tak
Getooid met flarden van zijn frak
Want waar hij mint, daar zaait hij haat
Dat jaagt hem voort van dak tot dak
Tot hij dit aards bestaan verlaat

Zo draagt hij, als de dood hem haalt
Wat vale vodden en niet meer
Maar door die vodden pronkt en praalt
Hoog opgericht zijn liefdesspeer
Scherp als de tong die door het leer
Der degenriem zijn gaten slaat
Daarmee snoeft hij een laatste keer
Voor hij dit aards bestaan verlaat

Prins Dood, fel als een kiekendief
Hij heft het glas als laatste daad
Hij kust de wijn, zijn trouwste lief
Als hij dit aards bestaan verlaat